Weer thuis, verslag van een turbulente terugreis 11/5

De laatste dag vroeg wakker, en al weer heerlijk met een bakje koffie en een boekje op het pooldeck, wachtend tot de rest van de Happy Family ontwaakt. De koffers zijn vrij ver gepakt, alle wassen zijn gedraaid, straks alleen nog de handdoeken, en het linnengoed wegwerken.

We maken de koelkast leeg, en genieten van de allerlaatste zonnestralen, en de luxe van een "eigen" zwembad.

Afgesproken is dat we om kwart voor twee de koffers inladen, en om 2 uur vertrekken (er is er 1 altijd te laat, dus ik plan wat extra tijd in).

Om half twee roept diegene (altijd te laat) dat hij zijn paspoort niet kan vinden. Echt, altijd fijn zulke mededelingen. "Ik had 'm in Seaworld aan jou gegeven" Tuurlijk! Zucht....

Nu hij gezorgd heeft voor flinke paniek in de tent, is binnen het kwartier het paspoort gevonden en kunnen we alsnog op tijd vertrekken. We tanken voor de laatste keer (niet teveel, mogen leeg inleveren) en rijden op het gemakje richting Tampa Airport.

De TomTom leidt ons over de Sunshine Skyway Bridge, en ik trek nog snel een plaatje vanuit de rijdende auto. Net na de brug maken we een plas- en rookstop, zodat ik 'm nog net iets mooier vast kan leggen.

Het is broeierig warm, lekker zo, met de reiskleding al aan. Op het vliegveld maken we een extra rondje in verband met het missen van de "Rental Cars" afslag, maar we zijn ruim op tijd. De Dodge kunnen we zo wegzetten, en met de skytrain vertrekken we naar de terminal. We zijn nog niet ingechecked, dus we melden ons bij de balie. Vlot en professioneel ontvangen we de boardingpassen, over een kilo teveel in 1 koffer wordt niet moeilijk gedaan. (dat was op Schiphol net iets anders, daar wilden ze ons bijna alles laten herpakken voor 7 ons, terwijl we slechts 4 koffers en 1 trolley voor 6 personen bij hadden). 

Op naar de security en pascontrole. Als we allemaal met onze schoenen uit en onze spullen op de band staan te wachten roept Koen dat hij niet door mag. Er blijkt iets te zijn met zijn boardingpass. Deze kan blijkbaar niet electronisch gelezen door de beambte. Of hij "even" terug wil gaan naar de balie van Lufthansa. (met de skytrain) Wij mogen niet meer terug, zijn spullen mag hij ook niet achterlaten, dus we hopen op het beste. Gelukkig is er WIFI. Wij schuiven lekker (en licht nerveus) aan bij Starbucks, met 20 minuten is Koen terug met een nieuwe boardingpass en sluit hij weer bij ons aan. We eten wat op de foodcourt, en vertrekken een kleine 15 minuten te laat naar Frankfurt. We vliegen 8,5 uur, waarvan 7 met fikse turbulentie. We stijgen ook op in een onweersbui.

Het laatste uur van Frankfurt naar Amsterdam hebben we een vrouwelijke piloot, en lijkt het alsof we in de Tower of Terror zitten i.p.v. aan boord van een vliegtuig. Heerlijke thuiskomst. De taxi brengt ons in 2 uur en 3 kwartier (normaal 1 uur en 10 minuten) terug naar Etten Leur. Ik slaap meteen mijn jetlag eruit. Elk nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen.

Bij het uitpakken van de koffers vinden we nog een souvenir:

We kijken terug op een mooie reis, en sluiten niet uit dat we nogmaals naar Florida zullen afreizen. Of dat weer met zes zal zijn weten we niet. Volgend jaar eerst Canada met de camper, een grote wens van de echtgenoot die 60 jaar wordt. Gelukkig hebben we dit jaar ook nog voldoende op de planning.

We hebben weer genoten van al het actiefs wat we in Kissimmee hebben gedaan, de natuur en de vriendelijke mensen. Levensonderhoud vonden we duurder dan 5 jaar geleden, terwijl de dollar toen ook hoog stond, maar soit...je leeft maar 1 keer, en we hebben echt alles gedaan wat we leuk vonden. Ik had nog wel graag wat meer keer buitenshuis gegeten. Bahama Breeze en de Cheesecakefactory staan nog op mijn lijstje.

Heel erg bedankt allemaal voor het meelezen, en de fijne reacties en tips! Tot de volgende 💗